...thuis verder!

In elke relatie is de “kunst” van het zichtbaar en merkbaar tonen van medelijden zo belangrijk en onmisbaar. Iemand wil in zijn/haar verdriet geen oplossingen, verklaringen of aanpak, maar vooral begrip en medelijden. God zelf toont zulk medelijden in de Bijbel regelmatig. “Jezus weende” is het kortste en wellicht indrukwekkendste vers uit de Bijbel. Volgens Amos 1:11 kan je medelijden ook jezelf “verstikken”. Wie met zichzelf geen medelijden kan of wil hebben staat wellicht wel bekend als positivo (omdat hij/zij het negatieve niet wil zien en in zichzelf geen “zwakte” toestaat) , maar stelt daarmee vrienden en familieleden en anderen teleur.

1. Wat versta jij zelf onder dat “verstikken” van medelijden waar Amos van spreekt? Wel eens meegemaakt bij jezelf?
2. Ken je zelf situaties waar je van de ander(en) : ouders, partner, vrienden, eigenlijk medelijden nodig had en ook verwachtte, maar dat niet kreeg? Ken je ook momenten waar dat wel gebeurde? Hoe was dat?
3. Wat vind je zelf van het gevoel van medelijden?
4. Wat hebben medelijden en eenzaamheid en het gevoel onbegrepen of niet gezien te worden met elkaar te maken?